‘Waarom ben je verdrietig mama?’, vraagt mijn zoontje.
Ik kijk hem aan. ‘Omdat mama…’ Ja hoe leg ik dit nu uit? ‘Omdat ik allemaal dingen moet doen die ik spannend vind. Ik denk dat ik het niet kan.’
Hij kijkt me aan. Of hij me begrijpt, weet ik niet. Hij is nog maar 4. Ik vraag me af of ik het beter voor hem verborgen had kunnen houden. Maar dan denk ik aan de filmpjes van Pieter Konijn, waar hij graag naar kijkt. Pieter Konijn is altijd dapper, omdat hij dingen doet die hij eigenlijk niet durft.
Wil ik dat mijn kinderen alleen mijn sterke kant zien, of mogen ze best weten dat ik soms ook dingen doe die ik doodeng vind?
Ik zie hoe mijn zoontje nadenkt en wacht zijn reactie af. Even zie ik voor me hoe hij zijn armpjes om mij heenslaat en zegt dat het allemaal wel goedkomt. Dan verbreekt hij de stilte en zegt: ‘Oh. Mag ik van tafel?’
Je kinderen zijn soms een spiegel! En ik denk juist laten zien dat ondanks je twijfels of angst dit toch aangaat, dat juist dapper is! Vind het superstoer en ben erg benieuwd wat je allemaal gaat beleven, je bent een inspiratie!
Dat is mooi om te horen, dank je wel. Ik hoop dat ik mijn kinderen dat inderdaad kan laten zien. Mijn zoontje kwam er een paar dagen later met een opmerking weer op terug, dus hij had wel degelijks iets opgeslagen ondanks zijn nonchalante eerste reactie 😉